Doorbreek de stilte: de kracht van het omarmen en loslaten van verdriet

Vandaag 24 jaar geleden stond de wereld voor mij op zijn kop. Mijn beste vriendin Sima overleed die dag. De eerste keer dat ik een groot verlies meemaakte als 14 jarig meisje. Het verdriet was overweldigend en ik wist niet goed hoe ik hier mee om moest gaan. Het liefst keerde ik in mezelf, om alleen met mijn gevoelens en gedachten te zijn.

In die periode was ik veel bij de paarden te vinden. In het bijzijn van de paarden kwam ik uit mijn hoofd en in mijn lijf en deed ik meer op gevoel & intuïtie i.p.v. de ratio die ik vanuit huis had meegekregen. Jarenlang heb ik geworsteld met de balans tussen mijn hoofd (ratio) en mijn hart (gevoel).

De geboorte van mijn kinderen en Mum 2b
Door mijn persoonlijke ervaringen ben ik tot een dieper besef gekomen en heb ik een groter inzicht gekregen wat ik wou en wil in het leven. De geboortes van Evy en Yenthe hebben daar enorm aan bijgedragen. Het klopt steeds meer wat ik doe  met Mum 2b, omdat hetgeen wat ik doe rechtstreeks vanuit mijn hart komt.

Hoe meer ik achter mijn zielsmissie kom en het gevoel van wat ik hier op aarde te doen heb, hoe meer balans er ontstaat. Daarom wil ik o.a. verhalen delen, anderen raken, informeren & inspireren en taboes te doorbreken. En ik begin met mijn eigen verhaal over verdriet.

Onverwacht en ongepland geluk
Compleet onverwacht en ongepland (als je het al kunt plannen) kwam ik er eind vorig jaar achter dat ik opnieuw zwanger was. Ik was op zijn zachtst gezegd, niet meteen blij (ondanks mijn vurige kinderwens en eerdere verdrietige miskramen). Ik ging veel in mijn hoofd zitten en gedachtes schoten door mijn hoofd: 'Is dit wel wat ik wil, onze jongste gaat nu net naar school en dat geeft ook een stukje vrijheid, hoe doen we het financieel, ik wil eigenlijk 100% voor mijn bedrijf gaan en met een baby wil dat toch niet helemaal, ik ben zo toe aan me-time en dan komt er opnieuw een baby aan'. Al deze gedachten rijmde niet met mijn zo vurige wens voor nog een kindje. Hoe kon ik nou niet meteen blij zijn? Ik had zo onwijs veel verdriet gehad van eerdere miskramen!

In gedachten kon ik me niet overgeven aan de zwangerschap. Ondertussen ervoer mijn lijf de zwangerschap luid en duidelijk: misselijkheid, pijnlijke borsten en de zwangerschapstranen wisselde elkaar feilloos af. Ik kon er niet meer omheen.

Uit balans
Compleet uit balans, met mijn hoofd en mijn hart niet meer in verbinding, wist ik niet meer hoe ik mij moest voelen en gedragen. Gelukkig was daar mijn rots in de branding, mijn vriend, mijn soulmate Heino. Mijn veilige haven, waar ik mezelf mocht zijn zonder masker. In boosheid en verdriet. Vanaf begin af aan was hij blij met de komst van nog een kindje en gaf me support die ik nodig had. Stukje bij beetje landde het nieuws van de zwangerschap en begon ik stiekem het idee van de komst van een kindje te omarmen.

Toen ik vorig jaar op een dinsdag in november menstruatie achtige klachten kreeg en daarna bloedverlies, wist en voelde ik het meteen. Iets wat ik hoopte om nooit meer mee te maken, gebeurde toch. Een miskraam, ik was niet zwanger meer. De zwangerschap en de gedachten aan de komst van een kindje, die ik zachtjes aan had omarmd werd me opnieuw ontnomen. Het verdriet was intens en in eerste instantie overweldigend.

​Mijn primaire reactie was net als bij eerdere verliezen, me terugtrekken en me onderdompelen in een waas van boosheid, onbegrip en verdriet. In het bijzijn van anderen hield ik een masker voor.

Het is zo onwijs moeilijk als je je gevoel niet onder woorden kunt brengen. Het in eerste instantie voelen van angst en verwarring bij het ontdekken van de zwangerschap. De blijdschap en dankbaarheid die hierop volgde toen ik het kon omarmen. Om vervolgens leeg en met verwarring en verdriet achter te blijven. Maar door de gevoelens van de zwangerschap en miskraam weg te stoppen en in mijn hoofd te gaan zitten, werd mijn verdriet alleen maar groter. De balans was opnieuw weg.

Ik realiseerde me dat het ontwijken van de pijn, er alleen maar voor zorgde dat ik overspoeld werd door het onvermijdelijke, in mijn geval het verdriet.

Toen ik eind vorig jaar tijd voor mezelf had genomen, zowel privé als zakelijk, kwam er meer balans. Ik kon meer gaan voelen wat ik nodig had. Het moment dat ik de pijn omarmde, mezelf de kans gaf om daar liefdevol naar te kijken, te voelen zonder oordeel. Voelde ik ook dat ik het kon loslaten. Ik gaf mezelf toestemming om alles wat ik voelde te omarmen, om vervolgens laagje voor laagje los te laten. Wat een onwijs mooi inzicht heeft het verdriet mij gegeven.

Doorbreek de stilte
Vandaag op de sterfdag van mijn beste vriendin heb ik symbolisch afscheid genomen van oud verdriet en de daarbij behorende pijn. Niet alleen van het verdriet van haar verlies, maar ook van de miskramen. 

Ik heb ook een belofte gedaan aan mezelf. Meer verhalen van mezelf, maar ook van anderen te delen. Om andere vrouwen te inspireren. Om taboes te doorbreken, om onderwerpen bespreekbaar te maken, om ervaringen en wijsheid te delen.  Al raak ik maar één iemand, maak ik maar voor één iemand het verschil met mijn nieuwe project! Dat is het ripple effect.

Project: Ode aan de (zwangere) vrouw en haar (ongeboren) kind
Ik ben al een hele poos aan het brainstormen hierover. Met meerdere mensen heb ik over mijn project gesproken, eindeloze gedachten en ideeën opgeschreven en gefilterd. Om vervolgens er niks mee te doen. Maar daar komt verandering in. Mijn belemmerende overtuigingen gaan overboor

Ik wil graag vrouwen portretteren (op film en audio) om hun verhaal te vertellen zodat zij andere vrouwen kunnen inspireren.  Krachtige rauwe verhalen, mooie zachte ervaringen en alles wat daar tussen zit. Because Birth Matters! Alle geboortes doen er toe. Jij doet er toe! Ik roep je op om je verhaal met mij te delen zodat we samen de kijk op geboorte op een positieve manier te veranderen!

Vorig jaar heb ik een begin gemaakt met een oud cursist, maar ik ga het nu ook daadwerkelijk doorzetten. Het delen van je verhaal werkt helend en kan inspirerend werken.

Mijn schaamte gaat overboord, de stilte wordt doorbroken, van onzichtbaar naar zichtbaar zijn!

2020 here I come!


Ik ben Miriam

Het gezicht achter Mum 2b. Samen met mijn lief en onze 2 prachtige dochters wonen wij in Diever (Zuid-West Drenthe).

Het doel van mijn blog is om je te inspireren en te laten zien dat geboorte ook onwijs mooi & krachtig kan zijn. Wil jij je verhaal met mij & de lezers delen, stuur me gerust een berichtje.


{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}

Ook interessant:

Angst voor de bevalling

Angst voor de bevalling
>